Dit artikel verscheen in de Geel & Rood "Issa Kaboré" uit seizoen 2020-21. Tekst door Geert Clerbout, foto's van het Malinwa Archief
20 maart 1992
* Braziliaanse voetbalgod op visite Achter De Kazerne *
Wat u moet weten
20 maart 1992: vrijdagavondvoetbal op de 26ste speeldag in de Belgische eerste klasse. KV Mechelen en Standard Luik bekampen elkaar in een titelkraker. Ondanks de enorme belangen wordt de topper overschaduwd door twee extrasportieve gebeurtenissen: John Cordier heeft net aangekondigd dat hij zal aftreden als voorzitter van Malinois en op de hoofdtribune zuigt een opvallende gast alle aandacht naar zich toe. Het is de Braziliaanse voetbalgod Pelé.
U kent hem wel, Pelé. De drievoudige wereldkampioen. De virtuoos die op zijn 17de twee keer scoorde in de een WK-finale. De kunstenaar die de Rode Duivels voor 130.000 toeschouwers vernederde in Maracanã. Het genie dat zich na zijn duizendste goal rechtstreeks tot god richtte en hem smeekte om de armen en kinderen van Brazilië te helpen. De gentleman met het onberispelijke blazoen.
FAIR PLAY AWARD
Die Pelé zit dus op 20 maart 1992 een beetje op z’n ongemak door de Vlaamse voorjaarskou aandachtig te kijken naar KV Mechelen – Standard. Het voormalige Braziliaanse voetbalwonder is in België om promotie te voeren voor een nieuwe campagne tegen geweld en hooliganisme in het voetbal. Die actie komt er op initiatief van de Belgische voetbalbond en luistert naar de naam Hou het tof / Le foot en paix. Kinderen van de vroege jaren negentig herinneren zich die affiches ongetwijfeld, in elke voetbalkantine in België hing er wel een. De Fifa zwaait met lof en kent de KBVB de internationale Fair Play award toe. Die is geflatteerd en spaart kosten noch moeite, de bond haalt Pelé naar België.
De wedstrijd tegen Standard zal bepalen of Malinois nog kans maakt op een nieuwe landstitel. Beide ploegen staan vlak na Club Brugge en op drie punten van leider Anderlecht. Het is een treffen tussen de op een na beste verdediging van het land (Mechelen) en de op een na beste aanval van het land (Standard). Het KV van Georges Leekens was als vicelandskampioen en verliezend bekerfinalist aan het seizoen begonnen. Malinois aast op nieuwe successen, maar de ploeg heeft niet meer de intrinsieke kwaliteit van toen. Preud’homme, Clijsters en Emmers zijn er nog, maar de Nederlandse as en de klasse van Ohana is Mechelen al even kwijt. KV heeft met mannen als Albert, Eykelkamp, Ingesson en Andersson zeker kwaliteit binnengehaald, maar die jonge garde kampt met een zware erfenis. Toch presteert Malinois buitengewoon goed in het seizoen 1991-1992. KV strijdt eind maart nog altijd mee op twee fronten. Het maakt kans op de titel en is nog altijd in de running om zich te plaatsen voor tweede opeenvolgende bekerfinale. Bovendien is Mechelen op het moment van het treffen thuis al bijna negentien (!) maanden ongeslagen en heeft het in de lopende competitie op eigen veld nog maar vier doelpunten geslikt. De laatste ploeg die achter de kazerne kwam winnen was… Standard, op 1 september 1990. Gezien zijn bovengemiddelde kennis van het Belgische voetbal en zijn voorliefde voor verdedigend voetbal, kunnen we vermoeden dat Pelé zijn centen die avond ongetwijfeld op Malinois zou hebben ingezet.
EXIT CORDIER
Ondanks de uitstekende statistieken pakken er donkere wolken samen boven het Mechelse stadion. Enkele dagen voor de cruciale wedstrijd tegen Standard maakte John Cordier bekend dat hij er de brui aan geeft als voorzitter van KV Mechelen. Naar eigen zeggen heeft Cordier zijn beslissing vijf maanden in beraad gehouden, al sinds de vroege UEFA-cup-uitschakeling door het Griekse PAOK Thessaloniki. Toch zijn het niet zozeer sportieve, maar wel financiële problemen en een zware herstructurering bij zijn bedrijf Telindus die aan de basis liggen van deze beslissing. Exit Cordier, Malinois blijft verweesd achter. Voor de spelersgroep is het vertrek van Cordier een grote verrassing. Trainer Leekens benadert de zaken pragmatisch, in de hoop de schade te beperken. ‘Uiteraard werkt dit in op de psychologie van de spelers. Maar het leven gaat voort. We moeten dit van ons afzetten, en ons concentreren op de wedstrijd.’ Hetzelfde riedeltje wordt door de spelersgroep in verschillende varianten herkauwd. Iedereen vindt het jammer, iedereen is gefocust op de wedstrijd.
Matchdag, bijna half negen. De spelers staan klaar, het stadion zit tot de nok gevuld. Kort voor aanvang van de wedstrijd schudden collega-doelmannen Gilbert Bodart en Michel Preud’homme elkaar amicaal de hand in de buurt van de middenstip. Beide kapiteins merken niet dat Pelé ondertussen vanuit de spelerstunnel aan de zijlijn is verschenen. Groot is hun ontzag wanneer de negenvoudige Braziliaanse voetballer van het jaar onder luid applaus het veld op loopt. Aan zijn hand hangt een jong meisje in KV-tenue, ze heeft moeite het tempo te volgen. Door de boxen galmt het Mechelse clublied. Op de middenstip krijgt de messias een knuffel en de wedstrijdbal van Michel Preud’homme. Pelé toont het leer aan het Mechelse publiek, als ware het de heilige graal zelf. Seconden later trapt hij de bal een eindje op de helft van de Luikenaars. De Braziliaanse Standard-verdediger Cruz rept zich als een haas om zijn idool en landgenoot voor de jaloerse ogen van zijn teamgenoten te omhelzen. Zelfs scheidsrechter Michel Piraux, door de week een liefhebber van literatuur en klassieke muziek, kan zijn admiratie nauwelijks bedwingen wanneer hij Pelé de hand schudt. Na nog een applaus verlaat Pelé even dartel als eerst het terrein van Malinois, nog steeds met het meisje aan zijn hand. Zelfs in de discipline van verplichte nummertjes, kent de grootmeester zijn gelijke niet.
JAS VAN DE VOETBALBOND
Opnieuw aan de minder interessante kant van de zijlijn aanbeland, wordt Pelé opgevangen door een horde journalisten. ‘Ik ben altijd blij als ik op een voetbalveld sta’, zegt hij weinig verrassend, ‘en ik moet het publiek danken voor zo’n warm welkom.’ Hij heeft dit nog gedaan. Ondertussen is er al afgetrapt, maar Pelé heeft nog ruim de tijd om de journalisten te woord te staan, tussen de lijnen valt er maar weinig te beleven. De grote belangen werken verlammend op de spelers, het wedstrijdbegin is bijzonder nerveus. Pas na 19 minuten tekent Eykelkamp voor een eerste grote kans, zijn volley van binnen de zestien gaat nipt over. Na die Mechelse kans neemt Standard over. Kort na het halfuur zetten de Luikenaars die dominantie ook om in goeie kansen. Eerst redt Preud’homme nog spectaculair op een verre pegel van Frans van Rooij, maar bij de daaropvolgende hoekschop gaat de nationale doelman flagrant in de fout. Preud’homme gaat knullig onder de bal door, waarna Henk Vos makkelijk kan binnenknikken aan de tweede paal. Na de pauze verandert het spelbeeld niet. Standard is baas, maar kansen blijven schaars. Leekens werpt met Cisse Severyns en Patrick Versavel nog twee mannen in de strijd die iets kunnen forceren, zonder succes. In de extra tijd gooit Deferm de bal nog eens in het pak, Eykelkamp knalt over. De 0-1 kleeft aan het bord. Malinois verliest thuis voor het eerst in bijna negentien maanden, Standard is opnieuw het zwarte beest.
Met nog een zeer zwaar programma voor de boeg is Mechelen uitgeteld in de titelrace. Van de laatste elf competitiematchen, wint het er maar een. Malinois beëindigt het seizoen uiteindelijk als vierde, op tien punten van landskampioen Club Brugge en na Anderlecht en Standard. KV mag daarmee naar kwalificatiewedstrijden voor de UEFA-Cup. In Jan Breydel verliezen de Mechelse troepen van Leekens voor het tweede jaar op rij de bekerfinale. Antwerp wint na een legendarische penaltyreeks en maakt zich op voor een campagne die hen uiteindelijk naar Wembley zal voeren.
ONAANDACHTIGE KLASBAK
Bijna dertig jaar na datum vragen we Geert Deferm, destijds vaste waarde op linksback, naar die bewuste wedstrijd tegen Standard. Of Pelé na de match misschien even in de kleedkamer is geweest? We krijgen niet het antwoord dat we verwachten. ‘Nooit geweten dat ik samen met Pelé op een voetbalplein heb gestaan. Ik herinner mij daar eerlijk waar niets van. Ik heb veel respect voor Pelé, begrijp me niet verkeerd, hij is toch de man die het voetbalspelletje mee op de wereld heeft gezet. Maar dat hij de aftrap op KV heeft gegeven, is mij volledig ontgaan.’ Straf toch, denken wij. Wie kan Pelé nu vergeten? ‘Te hard gefocust op de match, veronderstel ik.’ Klasbak, denken wij. Daar kan menig Braziliaan uit de Seleçao nog een puntje aan zuigen.
Geel & Rood verschijnt 3 maal per seizoen (22-23) als hoogwaardig magazine vol spraakmakende interviews, tijdloze columns en vooral heel veel liefde voor de club van Geel & Rood en alles en iedereen die ermee te maken heeft.
Commenti